فیزیوتراپی در متاستازها یکی از موثرترین روشهای توانبخشی است که کمک زیادی به بهبود شرایط بیماران در حین درمان می کند.
متاستاز ستون فقرات یکی از علل اصلی ناتوانی در بیماران سرطانی است که منجر به درد، شکستگی، بی ثباتی مکانیکی یا نقایص عصبی مانند فلج و اختلال عملکرد روده و مثانه می شود.
توانبخشی یک الگوی تثبیت شده برای افزایش کیفیت زندگی در مراقبت از بیماران با آسیب های ستون فقرات تروماتیک است. مطالعات اخیر نتایج مثبت مشابهی را در آسیب های ستون فقرات مرتبط با سرطان نشان می دهد که نشان می دهد توانبخشی می تواند نقش مکملی در مراقبت از سرطان داشته باشد.
متاستازهای استخوانی در اکثر انواع تومورها رخ می دهند، اما در سرطان های سینه، پروستات و ریه شایع تر هستند. ضایعات می توانند عوارض اسکلتی جدی، از جمله فشردگی نخاع یا ریشه عصب نخاعی، هیپرکلسمی بدخیمی، شکستگی های پاتولوژیک و درد شدید استخوانی که نیاز به رادیوتراپی تسکین دهنده دارند، ایجاد کنند.
فیزیوتراپی در متاستازها برای مراقبت از بیماران مبتلا به درگیری ستون فقرات ضروری است. هنگامی که با رویکردهای پزشکی، پرتودرمانی و انکولوژی جراحی ترکیب میشود، ارزیابی و توصیه های فیزیوتراپیست ها میتواند برای تسکین علائم، بهبود کیفیت زندگی، افزایش استقلال عملکردی و جلوگیری از عوارض بیشتر برای بیماران مبتلا به درگیری ستون فقرات و نخاع مرتبط با سرطان مفید باشد.
تعیین تفاوت بین سرطان و علائم غیر مرتبط با سرطان بسیار مهم است زیرا گزینه های درمانی می توانند بسیار متفاوت باشند. به عنوان مثال، درد برخی از بیماران ممکن است با تغییر در وضعیت بدنی و فیزیوتراپی آنها کاهش یابد، برخلاف درمان صرفاً با مسکن مبتنی بر مواد افیونی که می تواند بر عملکرد روده تأثیر منفی بگذارد و باعث مشکلات عصبی شود.
اهداف فیزیوتراپی در متاستازها
- تقویت عضلات ضعیف شده
- بهبود دامنه حرکت
- ادغام مجدد حسی
- بهبود تعادل
- تمرین راه رفتن
- تقویت توانایی ها در انجام فعالیتهای روزمره زندگی
- افزایش ثبات مفصل
- جبران ضعف و بازخورد عمقی
در مرکز فیزیوتراپی تخصصی سرطان در اختیاریه، متخصصان فیزیوتراپی تیم توانبخشی را رهبری میکنند و مستقیماً با متخصصان انکولوژیست ارتباط برقرار میکنند. ما ممکن است با ارائه اطلاعاتی در مورد ثبات ستون فقرات، محل آسیب عصبی، علت علائم و تأثیر عوامل غیر مرتبط با سرطان بر علائم، در تصمیم گیری مؤثر بر درمان کمک کنیم. این عوامل عبارتند از از دست دادن تراکم استخوان که بعد از 40 سالگی شروع می شود، افزایش خطر شکستگی و از دست دادن یکپارچگی دیسک بین مهره ای مربوط به سن، و آرتروپاتی فاست که ممکن است منجر به فشردگی ریشه عصب نخاعی یا طناب نخاعی شود.
مقالات مرتبط :
