لنفوم نوعی سرطان است که از لنفوسیت ها، نوعی گلبول سفید که به بدن در مبارزه با عفونت کمک می کند، ایجاد می شود. این ششمین نوع سرطان شایع در سراسر جهان است. لنفوم می تواند افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد، اما در بزرگسالان بالای 60 سال شایع تر است.
دو نوع اصلی لنفوم وجود دارد: هوچکین و غیر هوچکین.
- لنفوم هوچکین حدود 10 درصد از کل موارد را تشکیل می دهد. این سلول با نوع خاصی از سلول های غیر طبیعی به نام سلول رید-استرنبرگ مشخص می شود.
- لنفوم غیر هوچکین گروه متنوع تری است که شامل بیش از 60 نوع فرعی است. این شایعترین نوع لنفوم است که حدود 90 درصد از موارد را تشکیل میدهد.
لنفوم می تواند رشد کند یا سریع داشته باشد. لنفومهای با رشد آهسته را لنفومهای بیحال میگویند. آنها ممکن است علائم کمی داشته باشند یا هیچ علامتی نداشته باشند و ممکن است نیازی به درمان فوری نداشته باشند. لنفوم های با رشد سریع را لنفوم های تهاجمی می نامند. آنها می توانند علائم بیشتری ایجاد کنند و ممکن است سریعتر به درمان نیاز داشته باشند.
علائم لنفوم بسته به نوع و مرحله بیماری می تواند متفاوت باشد. برخی از رایج ترین علائم عبارتند از:
- تورم غدد لنفاوی که می تواند بدون درد یا دردناک باشد
- تب
- کاهش وزن غیر قابل توضیح
- خستگی
- عرق شبانه
- کبودی یا خونریزی آسان
- درد در شکم یا قفسه سینه
- بثورات پوستی یا خارش
اگر هر یک از این علائم را دارید، مراجعه به پزشک برای تشخیص و درمان ضروری است.
روشهای درمان
درمان لنفوم به نوع و مرحله بیماری بستگی دارد. گزینه های درمانی ممکن است شامل شیمی درمانی، پرتودرمانی و ایمونوتراپی باشد. در برخی موارد، ممکن است از جراحی برای برداشتن غدد لنفاوی بزرگ یا سایر تومورها نیز استفاده شود.
چشم انداز افراد مبتلا به لنفوم در حال بهبود است. با تشخیص و درمان به موقع، بسیاری از افراد مبتلا به لنفوم می توانند درمان شوند یا به بهبودی طولانی مدت برسند.
در اینجا موارد دیگری وجود دارد که باید در مورد این بیماری به خاطر بسپارید:
لنفوم مسری نیست.
هیچ علت شناخته شده ای برای لنفوم وجود ندارد، اما برخی عوامل خطر ممکن است شانس ابتلا به این بیماری را افزایش دهند. این عوامل خطر عبارتند از:
- سن: لنفوم در افراد مسن شایع تر است.
- برخی شرایط ژنتیکی: افراد مبتلا به شرایط ژنتیکی خاص، مانند آتاکسی-تلانژکتازی و اختلال لنفوپرولیفراتیو مرتبط با X، در معرض افزایش خطر ابتلا به این سرطان هستند.
- قرار گرفتن در معرض برخی ویروس ها: برخی ویروس ها مانند ویروس اپشتین بار (EBV) و ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) می توانند خطر ابتلا به لنفوم را افزایش دهند.
- سیستم ایمنی ضعیف: افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، مانند کسانی که پیوند عضو انجام داده اند یا داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف می کنند، در معرض افزایش خطر ابتلا به این سرطان هستند.
فیزیوتراپی در بیماران مبتلا به لنفوم
فیزیوتراپی نقش مهمی در مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به لنفوم دارد. مداخلات و اهداف خاص فیزیوتراپی بسته به نوع سرطان، مرحله بیماری و برنامه درمانی متفاوت خواهد بود. با این حال، برخی از مزایای رایج فیزیوتراپی برای این بیماران عبارتند از:
کاهش خستگی: درمان های سرطان، مانند شیمی درمانی و پرتودرمانی، میتوانند باعث خستگی شدید شوند که میتواند حتی انجام فعالیت های اولیه روزانه را با مشکل مواجه کند. فیزیوتراپی می تواند به بهبود سطح انرژی و استقامت از طریق ترکیبی از تمرینات هوازی، تمرینات قدرتی و تمرینات انعطاف پذیری کمک کند.
حفظ قدرت و انعطاف عضلانی: درمان لنفوم همچنین می تواند منجر به ضعف عضلانی و از دست دادن انعطاف پذیری شود. فیزیوتراپی می تواند با تقویت عضلات و بهبود دامنه حرکتی به پیشگیری از این مشکلات کمک کند. این می تواند انجام وظایف روزمره را برای بیماران آسان تر کند و استقلال خود را حفظ کند.
بهبود تعادل و هماهنگی: درمان سرطان گاهی اوقات می تواند عوارض جانبی ایجاد کند که بر تعادل و هماهنگی تأثیر می گذارد. فیزیوتراپی می تواند به بهبود این مهارت ها و کاهش خطر سقوط کمک کند.
تسکین درد: درمان انواع سرطان گاهی اوقات می تواند باعث درد در عضلات، مفاصل و استخوان ها شود. فیزیوتراپی می تواند به مدیریت درد از طریق تکنیک هایی مانند ماساژ، کشش و تمرینات تسکین درد کمک کند.
آمادگی برای جراحی و نقاهت پس از آن: بیماران مبتلا به لنفوم ممکن است به جراحی برای برداشتن تومورها یا غدد لنفاوی بزرگ شده نیاز داشته باشند. فیزیوتراپی می تواند با تقویت عضلات ناحیه ای که جراحی در آن انجام می شود به آماده سازی بیماران برای جراحی کمک کند. همچنین می تواند با بهبود و کاهش درد به تسریع بهبودی پس از جراحی کمک کند.
افزایش کیفیت کلی زندگی: فیزیوتراپی می تواند با بهبود عملکرد فیزیکی، کاهش خستگی و مدیریت درد، تأثیر قابل توجهی بر کیفیت کلی زندگی بیماران لنفوم داشته باشد. این می تواند به بیماران کمک کند تا احساس فعال تر، اعتماد به نفس و استقلال بیشتری داشته باشند.
